3. Do decyzji Prezesa Narodowego Banku Polskiego wydanych w sprawach, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2024 r. poz. 572).
4. Prezes Narodowego Banku Polskiego może uchylić udzielone zezwolenie, jeżeli korzystanie z niego odbywa się wbrew określonym w tym zezwoleniu warunkom.
5. Prezes Narodowego Banku Polskiego może upoważnić do załatwiania spraw, o których mowa w ust. 2, wyłącznie dyrektorów departamentów Centrali Narodowego Banku Polskiego oraz dyrektorów oddziałów Narodowego Banku Polskiego lub jednostek równorzędnych.
f) wierzytelności i innych praw, których wykonywanie następuje poprzez dokonywanie rozliczeń pieniężnych, zbywanych przez nierezydentów z krajów trzecich;
8) zbywanie przez rezydentów, zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem innych podmiotów, w krajach trzecich:
a) papierów wartościowych dłużnych o terminie wykupu krótszym niż rok, z wyjątkiem nabytych w tych krajach na podstawie zezwolenia dewizowego,
b) wierzytelności i innych praw, których wykonywanie następuje poprzez dokonywanie rozliczeń pieniężnych, z wyjątkiem nabytych w tych krajach na podstawie zezwolenia dewizowego lub powstałych w obrocie z nierezydentami z krajów trzecich w zakresie niewymagającym zezwolenia dewizowego;
9) otwieranie przez rezydentów, zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem innych podmiotów, rachunków w bankach i oddziałach banków, mających siedzibę w krajach trzecich, z wyjątkiem ich otwierania w czasie pobytu w tych krajach, a także w związku z działalnością określoną w pkt 4, z zastrzeżeniem nieutrzymywania takich rachunków dłużej niż 2 miesiące od zakończenia pobytu lub działalności;
10) (uchylony)
11) (uchylony)
12) (uchylony)
13) (uchylony)
14) dokonywanie przez rezydentów i nierezydentów z krajów trzecich rozliczeń pieniężnych w wykonaniu czynności określonych w pkt 5 i 7–9, z wyłączeniem czynności, których dokonywanie nie wymaga zezwolenia dewizowego.
15) (uchylony)
1. W zakresie obrotu dewizowego z zagranicą mogą być wprowadzane szczególne ograniczenia, o ile są one niezbędne w celu:
1) wykonania decyzji organów organizacji międzynarodowych, których członkiem jest Rzeczpospolita Polska;
2) zapewnienia porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego;
3) zapewnienia równowagi bilansu płatniczego, w razie ogólnej jego nierównowagi lub nagłego załamania albo powstałego w tym zakresie zagrożenia;
4) zapewnienia stabilności waluty polskiej, w razie nagłych wahań jej kursu albo powstałego w tym zakresie zagrożenia.
2. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, wprowadzać ograniczenia w celach, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2.
3. Rada Ministrów, po zasięgnięciu opinii Rady Polityki Pieniężnej, może, w drodze rozporządzenia, wprowadzać ograniczenia w celach, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4. Ograniczenia takie mogą obowiązywać do czasu przezwyciężenia powstałych trudności z bilansem płatniczym lub stabilnością waluty polskiej lub ustania powstałego w tym zakresie zagrożenia, nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy od dnia ich wejścia w życie, z zastrzeżeniem art. 62.
1) ukończenie kursu obejmującego prawne i praktyczne zagadnienia związane z prowadzeniem działalności kantorowej, udokumentowane świadectwem, lub
2) pracę w banku, w okresie co najmniej rocznym, na stanowisku bezpośrednio związanym z obsługą transakcji walutowych, udokumentowaną świadectwem pracy, oraz znajomość przepisów ustawy regulujących działalność kantorową, potwierdzoną złożonym oświadczeniem.
1. Przedsiębiorca, który wykonuje działalność kantorową, jest obowiązany zapewnić:
1) prowadzenie na bieżąco, w sposób trwały i ciągły oraz zgodny z przepisami, ewidencji wszystkich operacji powodujących zmianę stanu wartości dewizowych i waluty polskiej;
2) prowadzenie, w godzinach działalności kantoru, ciągłego kupna i sprzedaży wartości dewizowych, będących przedmiotem obrotu;
3) wydawanie, w sposób zgodny z przepisami, dowodów kupna i sprzedaży, imiennych lub na okaziciela, przy każdej umowie kupna lub sprzedaży wartości dewizowych, będących przedmiotem obrotu;
4) lokal i jego wyposażenie spełniające warunki techniczne i organizacyjne niezbędne do bezpiecznego i prawidłowego wykonywania czynności bezpośrednio związanych z działalnością kantorową.
2. Przedsiębiorca jest obowiązany uzyskiwać, z upływem każdego roku działalności, zaświadczenie o niekaralności za przestępstwa, o których mowa w art. 12.
3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do osób, o których mowa w art. 13 ust. 1.
Art. 15 [Warunki sprzedaży wartości dewizowych nabytych w działalności kantorowej; Wpis ewidencyjny jako podstawa realizacji transakcji]
Sprzedaż wartości dewizowych, kupionych w ramach działalności kantorowej, może być dokonywana po wprowadzeniu tych wartości do ewidencji, o której mowa w art. 14 ust. 1 pkt 1, na podstawie wpisu określającego datę realizacji transakcji.
1. Organem prowadzącym rejestr jest Prezes Narodowego Banku Polskiego.
2. Rejestr może być prowadzony w systemie informatycznym.
3. Prezes Narodowego Banku Polskiego może określić, w drodze zarządzenia, sposób prowadzenia rejestru, wzór rejestru oraz tryb dokonywania wpisów do rejestru.
1. Wpisu do rejestru dokonuje się na podstawie pisemnego wniosku przedsiębiorcy, zawierającego następujące dane:
1) firmę przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres albo adres zamieszkania;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, o ile przedsiębiorca taki numer posiada;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP);
4) siedziby oraz adresy jednostek, w których będzie wykonywana działalność kantorowa;
5) oznaczenie zakresu działalności kantorowej wykonywanej przez przedsiębiorcę w poszczególnych jednostkach;
6) podpis przedsiębiorcy oraz oznaczenie daty i miejsca składania wniosku.
2. Wraz z wnioskiem przedsiębiorca składa pisemne oświadczenie następującej treści: „Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru są kompletne i zgodne z prawdą;
2) znane mi są i spełniam szczególne warunki wykonywania działalności kantorowej określone w rozdziale 4 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe. Oświadczam także, że posiadam aktualne zaświadczenia o niekaralności i dokumenty potwierdzające kwalifikacje wymagane przepisami ustawy, o której mowa w pkt 2.”.
3. Oświadczenie powinno również zawierać:
1) firmę przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres albo adres zamieszkania;
2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania przedsiębiorcy, ze wskazaniem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
4. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku Polskiego, określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku o dokonanie wpisu w rejestrze działalności kantorowej, uwzględniając zakres wykonywanej przez przedsiębiorcę działalności.
1. Wpisowi do rejestru podlegają dane określone w art. 17 ust. 1 pkt 1–5, z wyjątkiem adresu zamieszkania, jeżeli jest inny niż adres siedziby.
2. Wpisem do rejestru jest również wykreślenie albo zmiana wpisu.
1. Prezes Narodowego Banku Polskiego prostuje z urzędu wpis do rejestru zawierający oczywiste błędy, omyłki lub niezgodności ze stanem faktycznym.
2. W przypadku zmiany danych wpisanych do rejestru, z wyjątkiem art. 17c ust. 2, przedsiębiorca jest obowiązany złożyć wniosek o zmianę wpisu w rejestrze w terminie 14 dni od dnia zajścia zdarzenia, które spowodowało zmianę tych danych.
3. Prezes Narodowego Banku Polskiego wydaje z urzędu zaświadczenie o dokonaniu wpisu do rejestru.
Art. 17b [Zawiadomienie o podjęciu działalności kantorowej; Wniosek o wykreślenie z rejestru po zaprzestaniu działalności kantorowej]
Przedsiębiorca jest obowiązany zawiadomić pisemnie Prezesa Narodowego Banku Polskiego o podjęciu działalności kantorowej, a w razie zaprzestania jej wykonywania, złożyć wniosek o wykreślenie z rejestru, w terminie 7 dni, licząc odpowiednio od dnia podjęcia działalności kantorowej lub zaprzestania jej wykonywania.
1. Prezes Narodowego Banku Polskiego jest obowiązany dokonać wpisu przedsiębiorcy do rejestru w terminie 7 dni od dnia wpływu do niego wniosku o wpis wraz z oświadczeniem o spełnieniu warunków wymaganych prawem do wykonywania działalności kantorowej.
2. Jeżeli Prezes Narodowego Banku Polskiego nie dokona wpisu w terminie, o którym mowa w ust. 1, a od dnia wpływu wniosku do tego organu upłynęło 14 dni, przedsiębiorca może rozpocząć działalność. Nie dotyczy to przypadku, gdy Prezes Narodowego Banku Polskiego wezwał przedsiębiorcę do uzupełnienia wniosku o wpis nie później niż przed upływem 7 dni od dnia jego otrzymania. W takiej sytuacji termin, o którym mowa w zdaniu pierwszym, biegnie odpowiednio od dnia wpływu uzupełnienia wniosku o wpis.
1. Przedsiębiorca może zawiesić, na okres nie dłuższy niż 2 lata, wykonywanie działalności kantorowej. W przypadku zawieszenia wykonywania działalności kantorowej na okres krótszy niż 2 lata, przedsiębiorca może przedłużyć ten okres łącznie do 2 lat.
2. O zawieszeniu wykonywania działalności kantorowej, przedłużeniu zawieszenia oraz o wznowieniu jej wykonywania przedsiębiorca jest obowiązany zawiadomić pisemnie organ prowadzący rejestr w terminie 7 dni, licząc od dnia zawieszenia, przedłużenia zawieszenia lub wznowienia wykonywania działalności kantorowej.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do zawieszania przez przedsiębiorcę wykonywania działalności kantorowej w poszczególnych jednostkach.
4. W przypadku niewznowienia przez przedsiębiorcę wykonywania działalności kantorowej lub niewznowienia jej wykonywania w poszczególnych jednostkach, organ prowadzący rejestr, po upływie okresu zawieszenia, odpowiednio z urzędu:
1) wykreśla, w drodze decyzji, przedsiębiorcę z rejestru albo
2) dokonuje zmiany wpisu w zakresie określenia jednostek, w których jest wykonywana działalność kantorowa.
1. Prezes Narodowego Banku Polskiego wydaje decyzję o zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę działalności kantorowej, w przypadku gdy:
1) przedsiębiorca złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 17 ust. 2, niezgodne ze stanem faktycznym;
2) przedsiębiorca nie usunął naruszeń warunków wymaganych prawem do wykonywania działalności kantorowej w wyznaczonym przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego terminie;
3) stwierdzi rażące naruszenie warunków wymaganych prawem do wykonywania działalności kantorowej przez przedsiębiorcę.
2. Prezes Narodowego Banku Polskiego może odstąpić od wydania decyzji o zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę działalności kantorowej z powodu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, jeśli niezgodności zawarte w oświadczeniu są niezgodnościami mniejszej wagi.
3. Przed wydaniem decyzji na podstawie ust. 1 pkt 2 Prezes Narodowego Banku Polskiego wzywa przedsiębiorcę do usunięcia naruszeń warunków wymaganych prawem do wykonywania działalności kantorowej w wyznaczonym terminie.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu wykonaniu.
5. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Narodowego Banku Polskiego z urzędu wykreśla przedsiębiorcę z rejestru.
1. Przedsiębiorca, którego wykreślono z rejestru, może uzyskać ponowny wpis do rejestru nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji, o której mowa w art. 17ca ust. 1.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy, który wykonywał działalność kantorową bez wpisu do rejestru. Nie dotyczy to sytuacji określonej w art. 17ba ust. 2.
Art. 17cc [Wykreślenie przedsiębiorcy z rejestru na wniosek; Wykreślenie z rejestru po informacji z CEIDG lub KRS]
Prezes Narodowego Banku Polskiego wykreśla przedsiębiorcę z rejestru na jego wniosek, a także po uzyskaniu informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo Krajowego Rejestru Sądowego o wykreśleniu przedsiębiorcy.
Art. 17d [Wyposażenie lokalu działalności kantorowej; Ewidencja i dowody obrotu wartościami dewizowymi]
Minister właściwy do spraw finansów publicznych, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku Polskiego, określi, w drodze rozporządzenia, niezbędne wyposażenie lokalu przeznaczonego do wykonywania działalności kantorowej, a także sposób prowadzenia ewidencji i wydawania dowodów kupna i sprzedaży wartości dewizowych, mając na uwadze zapewnienie bezpieczeństwa obrotu gospodarczego w zakresie wykonywania tej działalności.
Art. 17e [Stosowanie Kodeksu postępowania administracyjnego w sprawach wpisu do rejestru]
W sprawach dotyczących wpisu do rejestru, nieuregulowanych w niniejszym rozdziale, Prezes Narodowego Banku Polskiego stosuje przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
Art. 17f [Odesłanie do Prawa przedsiębiorców; Stosowanie przepisów ogólnych w sprawach nieuregulowanych]
W zakresie nieuregulowanym w ustawie do działalności kantorowej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.
Art. 32a [Przechowywanie dokumentów związanych z obrotem dewizowym i działalnością kantorową; Okres i podmiotowy zakres obowiązku archiwizacji dokumentów]
Przedsiębiorcy wykonujący działalność kantorową oraz rezydenci i nierezydenci dokonujący czynności obrotu dewizowego, które podlegają ograniczeniom lub obowiązkom określonym w ustawie, są obowiązani, na potrzeby kontroli wykonywanej przez naczelnika urzędu celno-skarbowego oraz kontroli wykonywanej przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego, przechowywać dokumenty związane z tą działalnością lub tymi czynnościami przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym wykonywali działalność kantorową lub dokonali danej czynności obrotu dewizowego.
1. Kierownik kontrolowanej jednostki jest obowiązany zapewnić kontrolerom warunki niezbędne do sprawnego przeprowadzenia kontroli, a także dostęp do całej dokumentacji związanej z zakresem kontroli.
2. Na żądanie kontrolera przedstawiciele oraz pracownicy kontrolowanej jednostki są obowiązani udzielać ustnych i pisemnych wyjaśnień oraz sporządzać zestawienia i obliczenia, w zakresie przeprowadzanej kontroli.
3. Kontrolerzy, w związku z przeprowadzaniem kontroli w siedzibie jednostki kontrolowanej, mają prawo do:
1) wstępu do obiektów i pomieszczeń kontrolowanej jednostki w obecności jej przedstawiciela;
2) poruszania się po terenie kontrolowanej jednostki bez obowiązku posiadania przepustki.
4. Kontrolerzy, w związku z przeprowadzaniem kontroli w jednostce kontrolowanej, nie mogą być poddani rewizji osobistej.
Art. 36 [Forma utrwalenia wyników kontroli; Miejsce przeprowadzenia kontroli a rodzaj dokumentu]
Wyniki przeprowadzonej kontroli kontroler przedstawia w sporządzonym przez siebie:
1) protokóle, jeżeli kontrola została przeprowadzona w siedzibie jednostki kontrolowanej, lub
2) sprawozdaniu, jeżeli kontrola została przeprowadzona w siedzibie Narodowego Banku Polskiego.
Art. 36a [Obowiązek informowania kierownika o istotnych nieprawidłowościach; Wskazanie potrzeby niezwłocznego usunięcia nieprawidłowości]
Kontrolerzy informują kierownika kontrolowanej jednostki o istotnych nieprawidłowościach stwierdzonych w toku kontroli, wskazując na potrzebę niezwłocznego podjęcia działań w celu ich usunięcia.
Art. 36b [Zakres i treść protokołu oraz sprawozdania pokontrolnego; Podstawa formułowania wniosków pokontrolnych i zaleceń]
Protokół i sprawozdanie, o których mowa w art. 36, powinny:
1) zawierać zwięzły opis wyników kontroli;
2) wskazywać przepisy prawne oraz warunki zawarte w zezwoleniu dewizowym, które zostały naruszone;
3) stanowić podstawę do sformułowania wniosków pokontrolnych i zaleceń.
Art. 36c [Elementy obligatoryjne protokołu i sprawozdania z kontroli; Pouczenie o prawie i trybie zgłaszania zastrzeżeń]
Protokół i sprawozdanie powinny ponadto zawierać:
1) nazwę kontrolowanej jednostki w pełnym brzmieniu oraz adres jej siedziby;
2) imię i nazwisko oraz stanowisko osoby udzielającej upoważnienia do przeprowadzenia kontroli oraz datę wystawienia upoważnienia;
3) imię i nazwisko kontrolera lub kontrolerów;
4) określenie zakresu kontroli;
5) określenie okresu objętego kontrolą oraz datę rozpoczęcia i zakończenia kontroli;
6) listę osób udzielających wyjaśnień w trakcie kontroli;
7) określenie dokumentów, na podstawie których przeprowadzono kontrolę;
8) wykaz załączników stanowiących część składową sprawozdania lub protokołu;
9) adnotację o przekazaniu kierownikowi kontrolowanej jednostki jednego egzemplarza protokołu albo sprawozdania;
10) pouczenie o prawie i trybie składania przez kontrolowaną jednostkę zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole lub sprawozdaniu;
11) imiona i nazwiska członków organu zarządzającego kontrolowanej jednostki, w przypadku osób prawnych.
1. Protokół, o którym mowa w art. 36 pkt 1, sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden jest przekazywany kontrolowanej jednostce.
2. Protokół kontroli podpisują kontroler i przedstawiciel kontrolowanej jednostki.
3. Odmowa podpisania protokółu przez przedstawiciela kontrolowanej jednostki nie stanowi przeszkody do przekazania jej podpisanego przez kontrolera protokółu.
4. Przedstawiciel kontrolowanej jednostki może, w terminie 14 dni od otrzymania protokółu, zgłosić na piśmie umotywowane zastrzeżenia co do zawartych w nim ustaleń.
5. W razie nieuwzględnienia zastrzeżeń, o których mowa w ust. 4, w całości lub części, kontroler przekazuje na piśmie swoje stanowisko kontrolowanej jednostce.
1. Sprawozdanie, o którym mowa w art. 36 pkt 2, sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden jest przekazywany kontrolowanej jednostce.
2. Sprawozdanie z kontroli podpisuje kontroler.
3. W zakresie zgłaszania zastrzeżeń przez kontrolowaną jednostkę do ustaleń sprawozdania oraz zajmowania stanowiska wobec tych zastrzeżeń przez kontrolującego stosuje się przepisy art. 37 ust. 4 i 5.
Art. 39
(uchylony)
Art. 40 [Zalecenia pokontrolne Prezesa NBP; Elementy treści zaleceń pokontrolnych]
1. W przypadku stwierdzenia w wyniku przeprowadzonej kontroli nieprawidłowości, Prezes Narodowego Banku Polskiego przekazuje kontrolowanej jednostce zalecenia pokontrolne.
2. Zalecenia pokontrolne powinny zawierać:
1) zwięzły opis wyników kontroli, ze wskazaniem naruszonych przepisów prawa;
2) wnioski wynikające z ustaleń kontroli, zmierzające do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości;
3) zobowiązanie jednostki kontrolowanej do powiadomienia o sposobie i terminie realizacji zaleceń pokontrolnych.
Art. 40a
(uchylony)
Art. 40b [Obowiązek poinformowania o wykonaniu zaleceń pokontrolnych; Termin i forma przekazania informacji do jednostki NBP]
Kierownik kontrolowanej jednostki jest obowiązany, w terminie 30 dni od dnia otrzymania zaleceń pokontrolnych, poinformować w formie pisemnej jednostkę organizacyjną Narodowego Banku Polskiego, wykonującą kontrolę, o działaniach podjętych w celu wykonania zaleceń pokontrolnych.
Art. 40c [Wniosek o uchylenie zezwolenia dewizowego w razie rażącego naruszenia przepisów lub warunków zezwolenia; Zakaz wykonywania działalności kantorowej w razie rażącego naruszenia warunków jej wykonywania]
W przypadku stwierdzenia w toku kontroli rażącego naruszenia:
1) przepisów prawa lub warunków udzielonego zezwolenia dewizowego, kontrolerzy występują do Prezesa Narodowego Banku Polskiego albo dyrektora jednostki organizacyjnej Narodowego Banku Polskiego, który wydał zezwolenie dewizowe, o jego uchylenie;
2) warunków wykonywania działalności kantorowej kontrolerzy występują do Prezesa Narodowego Banku Polskiego o wydanie decyzji o zakazie jej wykonywania.
Art. 41 [Zawiadomienie organu o podejrzeniu popełnienia czynu zabronionego; Właściwość Prezesa NBP w zakresie kontroli i powiadamiania organów]
W razie powstania w toku kontroli uzasadnionego podejrzenia popełnienia wykroczenia lub przestępstwa przez kontrolowaną jednostkę lub inny podmiot, Prezes Narodowego Banku Polskiego powiadamia o tym właściwy organ zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Art. 42
(uchylony)
1. Podmioty uprawnione, na podstawie dotychczasowych przepisów, do prowadzenia działalności kantorowej prowadzą taką działalność, w dotychczasowym zakresie, na warunkach określonych w niniejszej ustawie i przepisach wydanych na jej podstawie.
2. Z dniem 30 czerwca 2004 r. wygasają wydane przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego innym niż banki osobom prawnym oraz podmiotom niebędącym osobami prawnymi upoważnienia na dokonywanie skupu i sprzedaży walut obcych i dewiz.
3. Podmioty prowadzące działalność, o której mowa w ust. 2, mogą do dnia określonego w tym przepisie przekształcić taką działalność w działalność kantorową poprzez uzyskanie zezwolenia na jej prowadzenie.
Art. 59 [Odesłanie do definicji osób krajowych jako rezydentów; Odesłanie do definicji osób zagranicznych jako nierezydentów]
Ilekroć w obowiązujących przepisach jest mowa o:
1) osobach krajowych w rozumieniu prawa dewizowego lub przepisów prawa dewizowego, należy przez to rozumieć rezydentów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1;
2) osobach zagranicznych w rozumieniu prawa dewizowego lub przepisów prawa dewizowego, należy przez to rozumieć nierezydentów, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2.
Art. 60 [Odesłania do poprzednich ustaw – Prawo dewizowe; Przepisy derogacyjne i zastępcze dotyczące odesłań]
Ilekroć w obowiązujących przepisach jest mowa o ustawie z dnia 2 grudnia 1994 r. – Prawo dewizowe (Dz. U. poz. 703, z 1995 r. poz. 641, z 1996 r. poz. 496 oraz z 1997 r. poz. 449) lub ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. – Prawo dewizowe (Dz. U. poz. 1063, z 1999 r. poz. 931, z 2000 r. poz. 1099 oraz z 2002 r. poz. 676), należy przez to rozumieć niniejszą ustawę.
Art. 61 [Uchylenie ustawy z 18 grudnia 1998 r. – Prawo dewizowe]
Traci moc ustawa z dnia 18 grudnia 1998 r. – Prawo dewizowe (Dz. U. poz. 1063, z 1999 r. poz. 931, z 2000 r. poz. 1099 oraz z 2002 r. poz. 676).
Art. 62 [Utrata mocy art. 10 ust. 2 i 3 z dniem akcesji do UE]
Z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej traci moc art. 10:
1) ust. 2 – w zakresie, w jakim dotyczy art. 10 ust. 1 pkt 2;
2) ust. 3 – w zakresie, w jakim dotyczy art. 10 ust. 1 pkt 4.
Art. 63 [Wejście w życie ustawy]
Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 października 2002 r.